Salve, bracie!

Wpis dedykuję dwóm ancymonkom stawiającym pierwsze kroki w kosztorysowaniu
i dwóm dziennikarzom rozczulającym się nad sesyjnym błazeństwem 

Oceny więcej mówią o oceniających niż o rzeczach bądź osobach, których dotyczą. Jeśli ktoś nie jest w stanie zrozumieć w jaki sposób oceniać plan realizacji komunikacyjnych inwestycji w mieście, nie powinien zabierać się za ocenę ludzi, którzy ów plan przyjęli do realizacji. Możemy się pośmiać z wypowiedzi radnych, ale przecież od tego oni nie staną się bardziej dociekliwi a opinia publiczna nie będzie lepiej poinformowana o inwestycjach samorządu.

źródło: Jacek Chmielewski

Na drogi wydajemy setki milionów złotych. To największa część budżetu miasta. Tymczasem ocena radnych na blogu Wojciecha Giedrysa opiera się na dyrdymałach. Sala koncertowa? Przelicytowana. Most? Przepłacony, bez korzyści dla mieszkańców Podgórza i Stawek. Ocena? Dobry plus za obecność i wypełnienie szpalt popisami oratorskimi.

Zabawne cytaty z sesji miejskiej rady? Mam ich całe mnóstwo. Szkoda tylko, że nikt nie poświęcił im uwagi.

Komisja Gospodarki Przestrzennej i Inicjatyw Gospodarczych RMT
10 luty 2005 r.

Odpowiedział, że nie dysponuje kosztorysem tego przedsięwzięcia. Podkreślił, że zakres robót obejmuje odcinek o długości 3.6 km, które biegnie od ul.Łódzkiej poprzez Lipnowską, przez Wisłę przez ul.Lubicką do ul.Wschodniej. Pozostały odcinek nie jest objęty wspomnianym zakresem. Omawiany odcinek jest przygotowany do realizacji pod względem formalnym. W najbliższym terminie gmina przystąpi do ogłoszenia przetargu na wybór projektanta tego odcinka drogi wraz z mostem. Koszt realizacji wyniesie 170-200 mln zł.

Protokół z 56 sesji Rady Miasta Torunia 

9 czerwca 2005 r.

Stwierdził, że na razie nie sposób dokładnie obliczyć kosztów budowy mostu. Można jedynie szacować, że brutto będzie on kosztował ok. 300 mln zł. Dofinansowanie maksymalne jakie może miasto na ten cel dostać to 75% ze środków UE, 12,5% ze środków Województwa lub z budżetu państwa. W kosztach kwalifikowanych mieści się również owe 11 mln zł na przygotowanie dokumentacji inwestycji. Zatem wkład miasta w całe przedsięwzięcie zamknąłby się kwotą ok. 37,5 mln zł (12,5% z 300 mln zł) pod warunkiem uzyskania dofinansowania.

 (...)

Wyjaśnił, że koszty budowy mostu według Studium wykonalności do 535 mln zł netto dla całego przebiegu trasy mostowej z mostem o długości 14 km. Dzisiaj mowa jest o odcinku 3,6 km wraz z mostem i ten fragment powinien kosztować ok. 300 mln zł brutto (obliczone na podstawie Studium i szacowanych kosztów podobnej inwestycji w Puławach). 


Gazeta Wyborcza Toruń 
24 października 2006 r.

W czerwcu zrobiliśmy porównanie cen w obydwu lokalizacjach i różnią się one o 20 mln zł w skali 500 mln zł, więc różnicy nie ma żadnej.

58 sesja Rady Miasta Torunia18 marca 2010 r. 

Przypomniał o nadesłanym liście od Z. Boćka. Wyraził szacunek dla ludzi troszczących się o dobro miasta, a tak został potraktowany ten list. Nawet troszcząc się o dobro miasta trzeba trzymać się pewnych konkretów oraz nie tworzyć sytuacji, że można domniemać, że manipuluje się danymi. Takim przykładem jest kwota 450 mln zł podana dla realizacji inwestycji drogowej w śladzie ul. Waryńskiego. To jest kwota aktualna. Ta kwota powstała dla tej inwestycji w 1999 r. Przeliczenie oparte o wskaźnik indeksacji, o stopę redyskonta weksli od 1999 r. do marca 2010 r. pokazuje, że wartość ta zmieniłaby się o 102%. Czyli byłoby to 900 mln zł. Dokładny budowlany, a nie szacunkowy kosztorys dla inwestycji w lokalizacji ul. Wschodniej wynosił 921 mln zł. W oparciu o wskaźnik inflacji, który zawiera w sobie ceny butów, ubrań i żywności i nie jest adekwatny do inwestycji, to jest około 800 mln zł. Ten wskaźnik, który mógłby być przeliczany, ale go nie ma obecnie, a dotyczy cen robocizny i materiałów budowlanych nie będzie daleko odbiegał od wskaźnika redyskonta weksli. Nie wolno porównywać rzeczy nieporównywalnych i stwarzać wrażenia, że można odwrócić bieg zdarzeń i budować most w innej lokalizacji. Nakłady dotychczasowe na tę inwestycję wyniosły już 70 mln zł i nie można przenieść mostu w inną lokalizację. Nie można epatować stwierdzeniami, że mieszkańcy Torunia staną się powiernikami zobowiązań miasta i wyliczać tego jako 10 tys. zł na każdą rodzinę. Historia nie zna przypadku, żeby samorząd sięgał do kieszeni mieszkańców na realizację swoich zobowiązań. Przypomniał, że Filadelfia z budżetem 2 mld $ rocznie ma zadłużenie 6 mld $.

* * *

O kosztach mostów pisałem tutaj i tutaj.

Jak dziennikarz skomentuje te cytaty z Kwiatkowskiego i Zaleskiego? Nawet na blogu czy na fejsie takiego komentarza nie usłyszymy. A przecież to są bzdury i kłamstwa mierzone w setkach milionów złotych.

Skoro tak, to pozwolę sobie cytatem ocenić takie dziennikarstwo (dodałem wytłuszczenia i zmieniłem jedno słowo - jest podkreślone na czerwono; lecz pewnie i tak nikt nie przeczyta w całości chociaż warto).

STAŃCZYK

Ktoś się za mną włóczy wciąż

DZIENNIKARZ

Ktoś przede mną ciągle stąpa.

STAŃCZYK

Domek mały, chata skąpa:

Polska, swoi, własne łzy,

własne trwogi, zbrodnie, sny,

własne brudy, podłość, kłam; znam, zanadto dobrze znam.

DZIENNIKARZ

Zacz kto?

STAŃCZYK

Błazen.

DZIENNIKARZ

Wielki mąż!

STAŃCZYK

Wielki, bo w błazeńskiej szacie;

wielki, bo wam z oczu zszedł,

błaznów coraz więcej macie,

nieomal błazeńskie wiece;

Salve, bracie!

DZIENNIKARZ 

Ojcze, Salve!

Szereg dobrych błaznów zrzedł,

przywdziewamy szarą barwą;

koncept narodowy gaśnie;

gasną coraz te pochodnie,

które do hajduków ręku

przywiązane żarem płoną.

Skąpały, zżarły się świece,

a że do rąk przytroczone,

więc jeszcze palą się ręce,

w tę samą zaklęte stronę. —

Trzeba by do służby narodu

błaznów całego zastępu;

palą się hajduki w męce,

z własnego bólu się śmieją;

gasną świece narodowe,

okropne rzeczy się dzieją,

śmiechem i szyderstwem biegu

obudzić, ośmielić zdolne

serce spodlone, niewolne,

które naszą krew zaprawia.

STAŃCZYK 

A wolicie spać —

DZIENNIKARZ

To jedno!

Usypiam duszę mą biedną i usypiam brata mego;

wszystko jedno, wszystko jedno,

tyle złego, co dobrego, okropne rzeczy się dzieją.

Patrzeć na przebiegi zdarzeń —

dalekie, dalekie od marzeń,

tak odległe od wszystkiego,

co było wielkie w kraju;

że wszystko, co było, przepadło,

bezpowrotnie w mroku zbladło:

to bajki o Trzecim Maju!

Matkę do trumny się kładło,

siostry i rodzinę całą;

ksiądz pokropił i poświęcił,

grabarze gruz przywalili;

epigonów co zostało,

na stypie się weselili

wesołością, co przeklina;

w pijaństwie duszę zabili,

nie mogli zabić serca.

Zostało serce, co woła,

spłakane u bram kościoła,

skrwawione u wrót świątyni

i jeszcze w męce okrutnej,

w czułej litości rozrzutnej

samo siebie wini.

STAŃCZYK 

Asan jako spowiedź czyni, 

spowiedź, widzę, cudzych grzechów; 

Acan się zalewa łzami, 

duszę krwawi, serce krwawi; 

ale znać z Acana mowy, 

że jest — tak — przeciętnie zdrowy; 

jutro humor się naprawi. — 

Gotów mi płakać najrzewniej, 

rozczulać się cudzych grzechów, 

u bliskiego widzieć tramy, 

zbrodnie, brudy, grzechy, plamy 

i za swojego bliskiego 

uczynić publiczną spowiedź. — 

A! doprawdy! warte śmiechów — 

Może jeszcze rozgrzeszenie 

wziąć kapłańskie z cudzych zbrodni — 

DZIENNIKARZ 

Wina ojca idzie w syna; 

niegodnych synowie niegodni; 

ten przeklina, ów przeklina — 

ród pamięta, brat pamięta, 

kto te pozakładał pęta 

i że ręka, co przeklęta, 

była swoja. — Rozbrat wieczny 

duszy z ciałem, ciała z duszą; 

w nim się słabi kruszą — 

miecz do walki obosieczny — 

myśmy słabi. — Wielkość gniecie, 

przekleństwo nosi na grzbiecie: 

zbrodnie nosi, czarne kiry, 

szatę krwawą Dejaniry

Wielkość: Zbrodnia; Małość: podła — 

Jakaż nasza dzisiaj Wola?! 

Czarodziejska dłoń ogrodła

nasze pola. 

STAŃCZYK 

Łzy ze źródła! 

Tyle żalów o nieswoje!? 

A cóż tobie niepokoje 

tych, co w grobach leżą? 

Myślisz — że się trupy odświeżą 

strojem i nową odzieżą — 

a ty z trupami pod rękę 

będziesz szedł na Ucztę–mękę 

i jako potrawy żuł, 

czym się tylko kiejś kto truł; 

wsączał w siebie i pił, 

czym tylko kto gdzie gnił; 

czy to ma być twoja krew?! 

DZIENNIKARZ 

Moja krew, moja krew — 

czy ja wiem — okrzyk mew, 

gdy gonią ponad skały, 

okrzyk mew osmętniały, 

żałośliwy, straszny, 

gdy od brzegu odbiegły daleko. 

Morze ciche, strop się chmurzy, 

ale burza i orkan daleko. 

Tylko głuchość i pustka bezmierna — 

a tu skrzydła rozchwiane do lotu, 

nie pragną, nie pragną powrotu 

i wiedzą, że tam, gdzie dążą, 

wylądu szukać daremno; 

przekleństwu swojemu wierne, 

lecą — i nie śmieją ustać, 

aż krew do ust pocznie chlustać 

ze znużenia — wtedy padną, 

łzą nie pożegnane żadną, 

bo śmierć ulga, ulga zgon. 

STAŃCZYK 

Zaśpiewałeś kruczy ton; 

tobież tylko dzwoni w głuszy 

pogrzebowych jęków dzwon? 

A słyszałżeś kiedy, z wieży 

jak dźwięczy i śpiewa On? 

DZIENNIKARZ 

Michał, Michał… 

STAŃCZYK 

Dzwon królewski: — 

Siedziałem u królewskich stóp, 

królewski za mną dwór: 

synaczek i kilka cór, 

Włoszka — a wielki chór 

kleru zawodził hymny; — 

a dzwon wschodził. 

Patrzali wszyscy w górę, 

a dzwon wschodził — 

zawisnął u szczytów 

i z wyżyn się rozdzwonił: 

głos leciał, polatał, 

kołysał się górnie, 

wysoko, podchmurnie — 

a tłum się wielki pokłonił. 

Pojrzałem na króla, 

a król się zapłonił… 

Dzwon dzwonił 

DZIENNIKARZ 

A toć on nam tętni dziś, 

jak grzebiemy, kto nam drogi; 

zwołuje nas, każąc iść 

posłuchać kościelnych szumów, 

w wielkim zamęcie rozumów, 

w wielkim modlitew rozjęku, 

On pan, ten dzwon królewski, 

nie ustający w brzęku, 

o pękniętym sercu: 

nasz ton. — Nad przepaścią stoję 

i nie znam, gdzie drogi moje. 

STAŃCZYK 

Byś serce moje rozkroił, 

nic w nim nie najdziesz inszego, 

jako te niepokoje: 

sromota, sromota, wstyd, 

palący wstyd; 

jakoweś Fata nas pędzą

w przepaść — 

DZIENNIKARZ 

Ty Wid! 

STAŃCZYK 

Ja Wstyd!! 

Piekło wiem gorsze niż Dante, 

piekło żywe. 

DZIENNIKARZ 

Żyję w Piekle! 

STAŃCZYK 

Społem w przepaść! 

DZIENNIKARZ 

Społeczeństwo! 

Oto tortury najsroższe, 

śmiech, błazeństwo — 

to my duchy najuboższe. — 

„Społem” to jest malowanka,

 „społem” to duma panka, 

„społem” to jest chłopskie „w pysk”, 

„społem” to papuzia kochanka, 

próżność, nadczłowieczeństwo — 

i przy tym to maleństwo: 

serce pęknione, co krwawi. 

STAŃCZYK 

Asan prawi — jako najwalniejsi gębacze, 

odrośl od tych samych pni z moich dni. 

DZIENNIKARZ 

Wolałbym już stokroć razy 

policzone dni 

niż ten bieg, bieg, pęd, gonitwa 

ku przepaści, otchłani, zawrotom! 

Ach, kresu, ach, kresu lotom! 

Stacza się sercowa bitwa, 

opadam coraz na głazy, 

mrze na ustach modlitwa, 

ach, kresu, ach, kresu lotom! — 

Niechby się raz wszystko spali, 

zetrze się, na proch się zsypie, 

jak kolumny, na gruz się rozwali, 

byśmy padli potruci 

jadami w pogrzebowej stypie; 

niechajby się raz wszystko spali, 

i te nasze polskie posty 

dusz do polskich świętych, 

i te nasze tęczowe mosty 

czułości nad pustką rozpiętych, 

malowanki Częstochowskie

w koronach — i wszystkie Wiary! 

Nieszczęścia wołam!! 

STAŃCZYK 

Puszczyku… 

DZIENNIKARZ 

Może by Nieszczęście nareście 

dobyło nam z piersi krzyku, 

krzyku, co by był nasz, 

z tego pokolenia. — 

Ach, Sumienia, Sumienia! 

Już było tych prawd bez liku 

dla nas — Prawdy czy Fraszki?? 

Stoimy u polskich granic, 

a mamy obecność za nic, 

od talentów zawisłe igraszki. 

STAŃCZYK 

Puszczyku! 

Zgrałeś się przy zielonym stoliku 

czy z kobietami w gorączce 

opętałeś duszę mdłością 

i w tej momentu palączce 

oślep gnasz we własne próchno. 

A gdy na nie wichry dmuchną, 

rozleci się zgasłe próchno, 

zamurują się otchłanie 

i krzyk i jęk, i wołanie 

zda ci się błazeństwem duszy, 

które nikogo nie skruszy, 

które zeżre siebie samo, 

a trzewia mu gniciem cuchną. — 

Znam ja, co jest serce targać 

gwoźdźmi, co się w serce wbiły, 

biczem własne smagać ciało, 

plwać na zbrodnie, lżyć złej woli, 

ale Świętości nie szargać, 

bo trza, żeby święte były, 

ale Świętości nie szargać: 

to boli. 

DZIENNIKARZ
Tragediante… 

STAŃCZYK 

Commediante, 

dla ciebie błazeńska laska. 

DZIENNIKARZ 

Piastujesz ją, piastun stary; 

znasz tylko: status quo ante; 

błazeństwo z tobą się zrosło. 

STAŃCZYK 

Oto naści twoje wiosło: 

błądzący w odmętów powodzi, 

masz tu kaduceus polski, 

mąć nim wodę, mąć. 

DZIENNIKARZ 

Fatum nas w obłędy wodzi: 

u rozstajnych dróg zły Duch! 

Tu moje rozstajne drogi; 

ty mój Duch – zły — demon, Szatan; 

błazeństwem ja z tobą zbratan, 

byłem ci duszą poswatan, 

nim dusza stała się trup; — 

a teraz mi pachnie grób, 

czuję trąd. 

STAŃCZYK 

Naści; rządź! 

Masz tu kaduceus polski, 

mąć nim wodę, mąć. 

DZIENNIKARZ 

Nie chcę żadnych więcej prób. 

Serce miałem kiedyś młode, 

porwałeś mi serce młode, 

wlałeś jad goryczny w krew. 

Nie widzę, nie widzę dróg, 

zaćmił mi się Bóg… 

STAŃCZYK 

Fata pędzą, pędzą Fata — 

Wielkość — Nicość — pusty dzwon, 

serce strute — 

uderzyłeś błazna ton: 

moją nutę. 

Kłam sercu, nikt nie zrozumie, 

hasaj w tłumie! 

Masz tu kaduceus, chwyć! 

Rządź! Mąć nim wodę, mąć! 

Na Wesele! Na Wesele! 

Idź! 

Mąć tę narodową kadź, 

serce truj, głowę trać! 

Na Wesele! Na Wesele! 

Staj na czele!!!

* * *

Ale tu wieś spokojna. - 

Niech na całym świecie wojna, 

byle polska wieś zaciszna, 

byle polska wieś spokojna.