Afera reprywatyzacyjna i mienie zabużańskie

Warszawska afera reprywatyzacyjna jest tylko jednym ze elementów trwającego od lat procesu bogacenia się na historycznych roszczeniach. Udział osób czy instytucji poszkodowanych w wyniku nacjonalizacji bądź zmiany granic, lub ich spadkobierców, w bardzo wielu przypadkach ogranicza się jedynie do sprzedaży roszczeń pośrednikom-biznesmenom, którzy na ich obrocie zarabiają. Takie zjawisko podważa sens uznawania roszczeń reprywatyzacyjnych.

Czym różni się warszawska afera reprywatyzacyjna od afery związanej z działalnością kościelnej komisji majątkowej z 2009 roku? Działania niektórych członków tej komisji przypominają działania urzędników warszawskiego ratusza. Odzyskiwany majątek miał tendencję do koncentracji - roszczenia były przejmowane przez ludzi którzy zrobili z tego sobie pomysł na życie.






Poznałem kiedyś kolesia który przed 30-tką stał się rentierem i wyjechał z Polski do jednej z europejskich stolic żyć godnie i pogodnie. Dorobił się na odzyskiwaniu mienia zabużańskiego. Nigdy nie dowiedziałem się na czym tego jego pseudobiznes polegał, ale miałem przeczucie, że opierał się także na ułatwieniach w kupowaniu za bardzo niską kwotę nieruchomości posiadanych głównie przez rolnicze agencje. Płaciło się za nie mało, a walutą transakcji były roszczenia.

Te wszystkie afery reprywatyzacyjne mają jeden wspólny mianownik: grupa ludzi działa w cieniu, we współpracy z przedstawicielami instytucji publicznych, którzy dzielą się z nimi wiedzą o przepisach, które są tak skomplikowane i niejasne że tylko wybrani je rozumieją i tylko do wybranych należy ich interpretacja, która w istocie jest dowolna.

Truizm o słabości państwa i jakości demokracji, której dziś tak bronimy, znów ciśnie mi się na usta. Zgadzam się z tym, żeby nie wylewać dziecka z kąpielą, ale rozumiem wszystkich, którzy w tych pomyjach w jakich skąpaliśmy państwo i prawo przestają widzieć własne dziecko.

Jestem w gronie tych, którzy nie chcą by dziecko, konstytucja budująca fundamenty naszego państwa, popłynęła wraz z pomyjami i z przykrością patrzę gdy do tego zmierzają działania ludzi, którzy dziś za państwo odpowiadają. Ale o wiele większy żal mam do tych, którzy doprowadzili do tego, że nasze dziecko pływa w błocie i ekskrementach.

Wydaje mi się, że po aferze z kościelną komisją majątkową w 2009 roku można było spojrzeć na Warszawę. Tym bardziej jeśli się jest jej prezydentem i ma świadomość niebezpieczeństw. Tym bardziej gdy się jest prezydentem kraju urzędującym w Warszawie i dostaje ustawę do podpisu. Mam głęboką nadzieję, że czasy ludzi, którzy uznali ten bałagan za korzystny i po 2011 roku patrzyli jak majątek jest rozgrabiany, skończyły się bezpowrotnie.